Skaczące i pełzające

Ropucha szara /Bufo bufo/

Dodano: 2009.09.19 21:44

Wyświetleń: 778

Ropuchę tę można spotkać w lasach na polach i ogrodach. Unika terenów bardzo suchych i podmokłych. Prowadzi wieczorny i nocny lądowy, do wody wchodzi tylko podczas godów. Podczas łowów z reguły chodzi unosząc ciało nieco nad ziemią. Skokami porusza się nieporadnie – zazwyczaj tylko w czasie ucieczki. Jest bardzo żarłoczna i zjada wszystkie zwierzęta, jakie znajdą się na jej drodze. Poluje na duże dżdżownice, nagie ślimaki, owady, pająki. Czasem łowi także drobne kręgowce– inne płazy, gady, a nawet małe gryzonie i pisklęta ptaków. Jest bardzo pożyteczna w walce ze szkodnikami ogrodów i pól. Jest jednym z nielicznych zwierząt pożerających stonkę ziemniaczaną. Na terenach pasiek zjada duże ilości pszczół, na których jad, jak również na jad os, nie jest specjalnie wrażliwa. Stwierdzono, że ropucha szara o długości ciała około 10 cm może zjeść (jednorazowo!) 24 larwy chrząszcza mączniaka zbożowego o wadze 14 gramów każda. Zdobywanie pokarmu umożliwia ropuchom język o specjalnej konstrukcji, która pozwala na wysunięcie go na parę centymetrów i błyskawiczne schwytanie zdobyczy. Ropucha szara jest silnie przywiązana do miejsca, szczególnie stare osobniki. Dzięki dobrej orientacji w przestrzeni po polowaniu wraca do swojej stałej kryjówki. Obiera sobie na niązazwyczaj nory kretów i gryzoni albo wykopane samodzielnie, szpary między korzeniami drzew lub między kamieniami. W sen zimowy zapada późną jesienią. Zimuje zagrzebana w ziemi lub w piwnicach. Dorosłe ropuchy mają niewielu naturalnych wrogów. Polują na nie jedynie zaskrońce, rzadziej sowy. Do obrony przed drapieżnikami ropucha wykorzystuje gruczoły jadowe które ma najlepiej rozwinięte spośród wszystkich krajowych gatunków ropuch . Znajdują sie one na skórze. Jej jad jest silną, dwuskładnikową toksyną: jeden składnik poraża pracę serca, drugi ma właściwości usypiające. Jest to broń typowo defensywna (służy tylko do obrony, a nie do ataku), a jej głównym zadaniem nie jest zabicie napastnika, lecz tylko zniechęcenie go. W przypadku zagrożenia ropucha wystrzykiwuje jad na powierzchnię skóry. Jad jest silny, ale działa dopiero po dostaniu się do krwi, przewodu pokarmowego lub na błony śluzowe oczu czy ust. Teoretyczna śmiertelna dawka jadu ropuchy szarej dla człowieka musiałaby pochodzić od 10 dorosłych okazów i musiałaby zostać podana dożylnie. Ropucha szara, sama posiadając jad, jest dość odporna na rozmaite trucizny. Dorosłe okazy ropuch są dwukrotnie bardziej odporne na jad żmii niż średniej wielkości pies.